حال و هوای کوچه، غم‌آلود و درهم است            پرچم به اهـتـزاز درآمـد، محـرّم است

می‌گرید آسمـان و زمین، در محرّمت            طوفانی از حماسه به پا می‌کند غـمت

ابـلاغ می‌کـنـنـد بـه یـاران، سـلام تـو            قـد می‌کـشـند بـاز عـلـم‌هـا، به نـام تـو

هرجا که نام توست، مکان فرشته است            بر هر کتیبه‌ای که ببـینی، نوشته است

»باز این چه شورش است که در خلق عالم است            باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است«

باید در این حسینیه، از خود سفر کنیم            باید در این مقـام، شبی را سحـر کـنیم

با کـاروان گـریه، مسـافـر شـدم تو را            امشب در این حسینیه زائر شدم تو را

تا گـفتم «اَلسلامُ عَـلیکُم» دلم شکـست            نام حـسین، بنـد دلـم را، ز هم گسـست

دیدم که ابـرهای جهـان، گریه می‌کنند            در ماتمت زمین و زمان، گریه می‌کنند

دیدم «عـزای اشرف اولاد آدم است«            دیدم «سر ملائکه بر زانوی غم است«

رفتم که شرح عصمت «ثارُ اللَّهی» کنم            چـیزی نمـانـده بود که قـالب تهی کـنم

خورشید رنگ و بوی تغیّر گرفته بود            تنگ غروب بود و فلک گُر گرفته بود

ای تشنه‌کام! بود و نبود تو را چه شد؟            سقّـایِ یـاس‌های کـبـودِ تو را چه شد؟

بر اوج نیزه‌ها، کلمات تو جاری است            این قصّه، قـصّهٔ تَبَر و استواری است

ای اسم اعظمت به زبانم، عَلـَی الدَّوام            ما جاءَ غَیرُ اِسمُکَ فی مُنـتَهَی الکَـلام

آئـین من تویی، که تویی دین راسـتین            بَل ما وَجَدتُ غَیرَکَ فی قَـلبِیَ الحَزین

آن بحر پر خروش، دگر بی‌خروش بود            خـورشید تکّه تکّهٔ زینب، خـموش بود